Thanksgiving Yemeği ve Çok Daha Fazlası...

   

   

      Haftasonu Amerika’daki ilk Thanksgiving (Şükran Günü)  yemeğimize davetliydik. Şükran Günü, her Kasım ayının 4. Perşembe günü kutlanan ulusal bir bayram.Aslında Şükran Günü’ne neredeyse 20 gün vardı ama bu özel bir buluşmaydı.

      Ray ve Chris,bu yemekleri bize hazırlayan müthiş tatlı çift.İkisi de 70 yaş civarındalar ve hayat dolular.Austin’de yaşamıyorlar.Austin e uçakla 1,arabayla 12 saat uzaklıkta olan Kansas eyaletinde yaşıyorlar.Yeni doğum yapan Maho’ya moral olsun diye o kadar yolu  gelip, bir de böyle güzel yemekler hazırlamışlar. İyi insanlarla tanışmak benim için hayatın bana verdiği ekstra hediyeler gibi bir şey.Cumartesi bu duyguyu bir kez daha yaşadım.

     Chris konuşurken gözlerinin içi gülen ve seni ne kadar önemsediğini karşısındakine hissettiren patchwork öğretmeni bir kadın. Yaptığı çalışmaları bana gösterirken ‘’Keşke Austin ‘de yaşasaydınız’’dedim,heralde onun evinden çıkmazdım. Eşi  Ray’de en az onun kadar sıcakkanlı ve sohbet ederken ne kadar bilgili olduğunu hissettiğiniz biri. Chris ve Ray uzun yıllardır evliler ve hiç çocukları olmamış.Onlar da farklı ülkelerden değişim programlarıyla gelen lise öğrencilerine açmışlar evlerini.10 yıldır bu şekilde öğrenciler geliyormuş evlerine.Maho'da lise son sınıfı onların yanında okumuş.Gelen öğrencilerin hepsi  Maho kadar iyi olmuyormuş tabi. Sigara içen,eve gelmeyen,yalan söyleyen öğrencilere de denk gelmişler ama hep onları koruma içgüdüsüyle devam etmişler.Maho daha önce bana ‘’Onlarda kalırken Ray beni her sabah arabayla okula götürüp,her gün okul çıkışı almaya geldi.Bunu yapmak zorunda değildi.Servis de otobüs de vardı okula ama o beni hep kendi götürdü’’demişti.Ne kadar ilgili bir aile oldukları bu olayda bile anlaşılıyor.Maho okulu bitirip Japonya’ya döndükten sonra da bağları hiç kopmamış.İki defa onu ziyaret Japonya’ya gitmişler,Maho da onları ziyarete gelmiş Kansas’a.

   

Chris ve Ben:)

  

      Maho ve Ion’un Austin e geleceklerini duyunca hemen Austin e gelmişler onları karşılamaya.Evlerini tutmalarına,eşya almalarına,o eşyaları kurup yerleşmelerine kadar yardım edip öyle dönmüşler Kansas’a.Kendi çocuğunu başka bir şehre yerleştirmeye giden bir aile gibi.

     Maho geçen ay erken doğum yaptığında da Chrıs yanındaydı.Hastaneye gittiklerini duyar duymaz bana ihtiyacı olabilir diye ilk uçakla gelmiş o gün ve geldiği gün minik Lion doğdu.Günlerce Maho'nun yanında kalarak, bir anne ne yapabilirse çok daha fazlasını yaptı Maho için..Bebeği bu kadar erken beklemedikleri için ikisinin de ailesi burada değildi,ama Chris Maho’ya hiç kimseyi aratmadı.

     Doğuma tek başına gelen Chris,bebeği görmek için  eşi Ray’le birlikte tekrar Austin e geldi geçen hafta.Şükran Günü’nde beraber olamayacakları için erken de olsa bir kutlama yemeği yapmak istediğini söylemiş Maho’ya, o da bizi de davet etti o güne özel yemekleri tatmamız için.

 

Hindi şeklinde hazırlanmış salata

      

      Şükran Günü’nün  ana yemeği Hindi,bununla beraber Marşmelovlu Tatlı Patates, Püre,Balkabaklı Cheesecake ve şuan ismini hatırlamadığım birkaç çeşit daha hazırlanıyor.Ben de sarma yaptım tatmaları için,çok beğendiler:)Yemeklerin tadı hiç önemli değildi o gün benim için.O yaşta 12 saat araba yolculuğu yaparak Austin’e gelip, o masayı bize hazırlayan iki tatlı insanla tanışmak herşeyden daha önemliydi.

     Chris ve Ray bizi Kansas’a davet etti,biz de onları Türkiye’ye.O kadar uzun uçak yolculukları için artık yaşlı olduklarını söylediler ama yine de bir bakıştılar birbirlerine ’’Neden olmasın''der gibi...Aile olmak için kan bağının gerekli olmadığını bir kez daha gösterdi bana Chrıs ve Ray.Sağlıklı,mutlu nice yılları olsun birlikte....